ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Μικρή, ορεινή αλλά ιδιαίτερη περιοχή της Ελλάδας, κομμάτι της οροσειράς των Άλπεων στα ΒΑ της πόλης των Ιωαννίνων με σύνορα απροσπέλαστα βουνά και ποτάμια. Καλύπτει περίπου 1002 χλμ2 με τέσσερις βασικές εισόδους. Φαίνεται να κατοικήθηκε από το 14000 - 8000 π.Χ. ενώ το τοπωνύμιο "Ζαγόρι" μαρτυρείται έγγραφα για πρώτη φορά το 1321 και προέρχεται από την σλαβική πρόθεση za = πίσω και την αιτιατική του ουσιαστικού gora = βουνό (περιοχή) πίσω από τα βουνά. Ο τόπος δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ. Το μοναδικού κάλους φυσικό περιβάλλον, η γόνιμη γη και η ασφάλεια από κάθε επιδρομή, κράτησε τους κατοίκους εκεί ενωμένους για να δημιουργήσουν τους πρώτους οικισμούς, οι οποίοι από το 15ο αιώνα, έμειναν στις ίδιες θέσεις μέχρι και σήμερα.

Το φυσικό περιβάλλον και τα σαράντα τέσσερα χωριά συγκροτούν ιδιαίτερη γεωγραφική και πολιτιστική οντότητα, σπαρμένα σε μία ποικιλία οικοσυστημάτων μεγάλης οικολογικής αξίας, μοναδικού φυσικού κάλους και αξιόλογου επιστημονικού ενδιαφέροντος. Πλούσια η χλωρίδα περιλαμβάνει περισσότερα από 1800 είδη, σε τόσο μικρή επιφάνεια. Το ίδιο και η πανίδα. Υπό την κατοχή Τούρκωνοι κάτοικοι κατόρθωσαν να δημιουργήσουν μια δυναμική κοινωνία. Οι τρεις αιώνες 17ος, 18ος, 19ος υπήρξαν για το Ζαγόρι εποχή μεγάλης ακμής. Οι Ζαγορίσιοι απόκτησαν αυτονομία, τους παραχωρηθήκαν προνόμια από τους Τούρκους, κατέλαβαν διοικητικές θέσεις έως και στην Υψηλή Πύλη. Την οικονομία του Ζαγοριού απογείωσε η μετανάστευση που επηρέασε τις συνθήκες ζωής και τις συνήθειες και επί τουρκοκρατίας αλλά και αργότερα.

Στο τέλος μιας διαδρομής 62 χλμ. από τα Ιωάννινα, που έχει αφήσει στο 38ο χλμ. τον εθνικό δρόμο Ιωαννίνων Κονίτσης - Κοζάνης για να ακολουθήσει την είσοδο στο δυτικό Ζαγόρι, βρίσκεται το χωριό Πάπιγκο. Το τοπωνύμιο: Pa = χωρίς + pengu = βοσκοτόπι, (περιοχή) χωρίς βοσκοτόπια.

Ο δρόμος που οδηγεί στο Πάπιγκο, ανεβαίνει αρχικά μέσα από δάσος χαμηλής βλάστησης, ένα χωριό και ξαφνικά, σε μια στροφή όπου ο δρόμος αρχίζει να κατηφορίζει, το τοπίο αλλάζει θεαματικά! Μια τεράστια αγκαλιά από βουνά απλώνεται μπροστά στα μάτια του επισκέπτη, σαν ένας τεράστιος φράχτης προς το κεντρικό και υπόλοιπο δυτικό Ζαγόρι. Μια τεράστια αγκαλιά από δάση, πολύχρωμα βουνά, ατέλειωτες κορφές και χαράδρες, μυθικά κάστρα, το μεγάλο άνοιγμα του τέλους του φαραγγιού του Βίκου… Σύνολο επιβλητικό και άπιαστο.

Στο τέλος της φιδωτής διαδρομής, στα ριζά της πιο ξεχωριστής οροσειράς της Πίνδου, με κορυφή την Αστράκα (2436 μ.) και τους "Πύργους" που καταλήγουν στο φαράγγι του Βίκου, φυτρώνουν μια χούφτα γκρίζοι βράχοι, όμοιοι με αυτούς του περιβάλλοντος. Είναι τα σπίτια του Παπίγκου. Ορθώνονται περήφανα, φυτεμένα στη γη, ένα με αυτή και δηλώνουν την αρμονική συνύπαρξη του ανθρώπου με τη φύση.

Μια από τις πιο μαγευτικές διαδρομές για rafting & καγιάκ είναι:

Η διαδρομή που ξεκινάει από το γεφύρι του Παπίγκου και τελειώνει στο γεφύρι της Κλειδωνιάς. Το μήκος της διαδρομής είναι περίπου 5 χλμ. και διαρκεί 1 ώρα και 30 λεπτά περίπου.

Το Πάπιγκο αποτελεί αφετηρία για πολλές ορεινές δραστηριότητες, όπως αναρρίχηση, ορειβασία, πεζοπορία, ανάβαση προς το Καταφύγιο της Αστράκας και τη Δρακόλιμνη καθώς και κατάβαση στο φαράγγι του Βίκου κ.α.

Η ανάβαση στην Τύμφη γίνεται από το χωριό Μικρό Πάπιγκο και διαρκεί συνολικά 6-7 ώρες.

Η ανάβαση μέχρι το καταφύγιο διαρκεί 3 ώρες και έχει τρεις στάσεις με βρύσες (Αντάλκη, Τράφος, Κρούνα) και άλλη μια ώρα ως την Δρακόλιμνη.

Η διαδρομή ξεκινάει από το χωριό Βίκος και καταλήγει στο Μικρό Πάπιγκο. Η απόσταση είναι 2 χλμ. περίπου και διαρκεί 2 ώρες λόγω του ανηφορικού δρόμου.

Τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού μπορείτε να δροσιστείτε στις "κολυμβήθρες" (Ρογκοβό) που βρίσκονται ανάμεσα στο Μεγάλο και στο Μικρό Πάπιγκο, 50μ. από τον επαρχιακό δρόμο. Το τοπίο είναι ανεπανάληπτο!